Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

1. The Drones "I See Seaweed" (MGM)

Μια σειρά από κακοφωνίες που κατρακυλούν και, στο σκάσιμο τους επάνω ενώνονται σ' έναν αναστεναγμό. Σκόρπιες λέξεις που αποκτούν νόημα επειδή δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Παντρεύοντας τα blues με το post-punk με την ίδια μαγεία που το πέτυχαν, για έναν δίσκο μόνο, οι Television του "Marquee Moon" (και μόνο η αναφορά των Television αρκεί για να καταλάβουμε πόσο σημαντικοί είναι τούτοι εδώ), οι Αυστραλοί Drones συνθέτουν ένα άλμπουμ που μοιάζει με κρυφό ημερολόγιο, αποτέλεσμα εναγώνιας ενδοσκόπησης - από αυτά τα έργα τέχνης ρε παιδί μου που τα δημιουργείς για να κρατηθείς στη ζωή. Λιγότερο "μισανθρωπικό" σε σχέση με τις παλαιότερες ηχογραφήσεις τους (αν και η πολιτική αιχμή τους είναι παρούσα στο The Grey Leader), κουβαλά τη μελαγχολία μιας ωριμότητας που έρχεται λίγο πριν την παραίτηση - και εκεί επάνω ισορροπεί ολόκληρο το άλμπουμ που, εκτός των άλλων, είναι και το πιο περιπετειώδες μουσικά που ακούστηκε φέτος. Και μαζί, το πιο ειλικρινές, το πιο ακέραιο. Που ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς σου λέει, ξέρεις πως σε καταλαβαίνει εκείνο. Και τίποτε άλλο δε μετράει. 



2. Deafheaven "Sunbather" (Deathwish)

Ok, είναι ο πιο κριτικά αναγνωρισμένος black metal δίσκος στην ιστορία του ιδιώματος. Αναγνωρισμένος όχι από metalοέντυπα και sites αλλά από εκδόσεις που απευθύνονται σε Μουσικόφιλους (με Μ κεφαλαίο). Δεν έχει υπάρχει ένα άρθρο που να μην υπογραμμίζει το προφανές: "Ναι, είναι Heavy του κερατά, αλλά Διάολε, η μουσική εδώ είναι τόσο όμορφη που δε μπορείς να μην το παραδεχτείς". Τι κανουν οι αμερικάνοι; Πιάνουν αυτή την ιδιαίτερη συχνότητα του black metal που μπορούσε να πιάσει μια ματζόρε συγχορδία και να της τινάξει τα πέταλα, να την "τρέξει" με ταχύτητα φωτός και να σου προκαλέσει οργασμική παράκρουση, και, μέσα σ' αυτήν, ανακαλύπτουν δυναμικές που δε πίστευες πως υπήρχαν (μέσα στον ήχο τους, ακούς όχι μόνο τους Isvind, αλλά και τους Ride ή ακόμα και τους Smiths). Έρχονται βέβαια μετά από μια σειρά πειραματισμών συγκροτημάτων όπως οι Kralice, Liturgy και Alcest, αλλά μόνο οι Deafheaven (με το ροζ εξώφυλλο, που απλά αναπαριστά αυτό που βλέπεις όταν κοιτάζεις τον ήλιο με κλειστά μάτια) το πήγαν εκεί. Δεν έχω ιδέα πως θα το ξεπεράσουν. Αλλά και να μην το κάνουν, έχουν κερδίσει μια θέση στην ιστορία. Σοβαρά.


Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

3. Carpenter Brut - EP I & II (Black Bus Records)

Αυτή εδώ ήταν η ανακάλυψη της χρονιάς. Βάλτε στο σέικερ τους Goblin, Giorgio Moroder, John Carpenter, μια τζούρα ιταλικής disco και μπόλικη 8bit-η νοσταλγία και έχετε τους Carpenter Brut - με την προϋπόθεση πως έχετε τσεκάρει στο έπακρο τη δοσολογία. Γιατί τα πάντα εδω μέσα είναι τέλεια. Σοβαρά μιλάω, ούτε μια νότα δεν είναι σε λάθος θέση, ούτε ένα beat δεν είναι εκτός "φάσης", ούτε ένα συναίσθημα απο όλα όσα προκαλεί τούτη εδώ η ιστορία δεν είναι τυχαίο. Το πρωτο ΕΡ βγηκε στα τέλη του 2012, το επόμενο στις αρχές του 2013 αλλά δε διαχωρίζονται. Και δεν τα αποχωρίζεσαι για κανέναν απολύτως λόγο. Απόδειξη: δεν υπάρχει άνθρωπος που να του το έβαλα και να μην έχει φάει επικό κόλλημα. Επικό όμως.



4. Yamantaka // Sonic Titan "Uzu" (Suicide Squeeze / Paper Bag)

Ε ρε σκάλωμα που είχα φάει το 2011 με το ντεμπούτο τους. Τέτοιο, που η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι που να παραπέμπει σ'εκείνο το άλμπουμ, αλλά το "Uzu" είναι τελικά πολλά περισσότερα απ' αυτό. Όχι πως το ψυχεδελικο garage/punk/metal με σαφέστατη pop ευαισθησία που έπαιζαν εκεί έχει εξαφανιστεί, αλλά έχει μάλλον ανθίσει. Τώρα που το "εφέ" της πρώτης γνωριμίας κόπασε, οι Yamantaka // Sonic Titan είπαν να πάνε ακόμη πιο μακριά το πάντοτε προσωπικό τους όραμα, και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος σκέτη περιπέτεια που οφείλεις να ακούσεις όσο χρειάζεται για να τον αντιληφθείς. Δε μπορεις να κάνεις κι αλλιώς. Το "One" παίζει να είναι και το καλύτερο τραγούδι του 2013.



5. Laura Marling "Once I Was an Eagle" (Ribbon Music)

I was a child once
Oh, I was happy young
When all I didn’t know 
needed doing had been done.

Η Laura είναι εικοσιτριών ετών. Και κουβαλά μέσα της αρκετή μελαγχολία για να "φιλετάρει" ολόκληρη τη σύγχρονη folk σκηνή, και άλλη τόση έμπνευση για να ολοκληρώσει έναν δίσκο όπου οι εξομολογήσεις δεν ακούγονται απαραίτητα θλιμμένες ή επί τούτου εσωτερικές. Σε επίπεδο παραγωγής και μόνο είναι αριστούργημα, αλλά το "Once I Was an Eagle" είναι κάτι πέρα απ' αυτό. Δεν μπορείς να το δεις μονο μουσικά. Γιατί αυτό που βγαίνει από τα ηχεία σκορπά στον άνεμο, λες και εκεί ανήκε εξ αρχης. Τι κορίτσι είναι αυτό...



6. Queens of the Stone Age "...Like Clockwork" (Matador)

Josh Homme: ο άνθρωπος - φαινόμενο. Ας μη γελιόμαστε, δε πρόκειται για reunion, δικό του παιδί είναι αυτό εδώ το άλμπουμ, το πρώτο μετά από έξι χρόνια απουσίας του ονόματος από τη πιάτσα. Και το πρώτο που καταπιάνεται με τέτοια αφοσίωση με τον έρωτα και το θάνατο - από το εξώφυλλο ακόμα. Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως αυτός ο ήχος θα μπορούσε να είναι τόσο πολυδιάστατος, τόσο τεχνικά όσο και συναισθηματικά. Πίσω από το γιγαντιαίο groove, όλα φαντάζουν εύθραυστα και τόσο κοντά μας. Μακάρι να αποτελέσει κάποιου είδους αφετηρία για τη σκηνή που ο ίδιος ξεκίνησε, αλλά και να μη γίνει αυτό, το "...Like Clockwork" αρκεί για να γεμίζει τα κενά. Είναι ΤΟΣΟ καλό. 



Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

7. Jon Hopkins "Immunity" (Domino Records)

Μερικές φορές ανακαλύπτεις δεύτερο το hype και πρώτη τη μουσική. Λονδίνο ήμουν και σκάλιζα βινύλια όταν έσκασε τούτο εδώ στα ηχεία - και κοκκάλωσα. Ούτε τον Hopkins ήξερα, ούτε θα με χαρακτήριζες φανατικό του ιδιώματος, πέραν του καψίματος που τρώω με τη μουσική γενικότερα. Και πήγα στον αρχιμαγαζάτορα σαν υπνωτισμένος: - "Τι είναι αυτό;". - "Αυτό είναι Jon Hopkins". - "Βγαίνει σε βινύλιο;". - "Ναι". - "Φερ'το".Το ζήτημα με τούτον εδώ δεν είναι μονάχα η εφευρετικότητα του, ούτε το genius των ενορχηστρώσεων του. Είναι πως πίσω από τον ηλεκτρονικό αυτό τείχος πάλλεται μια καθ' όλα ανθρώπινη ευαισθησία. Το "Immunity" είναι πέρα ως πέρα κλασσικό, ένα διαμάντι στο οποίο αξίζει να επιστρέφεις ξανά και ξανά, δίσκος πολύτιμος και αστείρευτος. 


8. Paul McCartney "New" (Virgin EMI)

Ρε Paul, πόσο είσαι είπαμε; Εβδομήντα; Α, ένα χρόνο μεγαλύτερος απ αυτό, οκ. Και πως στο Διάολο κατεβάζει η κούτρα σου ένα άλμπουμ τόσο φρέσκο; Τόσο ζωντανό; Το εξόχως τιτλοφορούμενο "New" είναι μια αξιοθαύμαστη παρέλαση τραγουδιών, με συνθέσεις που οι περισσότεροι πολυαγαπημένοι Popsters του NME δε θα έγραφαν ούτε σε πενήντα χρόνια, όσα χρόνια δηλαδή δισκογραφεί τούτος εδώ. Δε πειράζει παιδάκια, ακούστε να παίρνετε μαθήματα, ΕΤΣΙ γίνεται.


9." (Bad Seed Ltd.)

Μετά τις garage αιχμές του "Dig, Lazarus, Dig!!!" (με τα τρία θαυμαστικά) δε περίμενες κάτι τέτοιο: Τπ τελευταίο πόνημα του Νικολάκη είναι χαμηλόφωνο και άνετα ό,τι πιο τρυφερό έχει ηχογραφήσει στη μέχρι τώρα καριέρα του, ένα λεπτοδουλεμένο άλμπουμ που παίζει με τις αποχρώσεις. Τώρα βέβαια, δε σου πάει να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "ωριμότητα" για δίσκο του Cave. Αλλά κάτι τέτοιο δείχνει να συμβαίνει εδώ. Αν και αυτό που ευτυχώς παραμένει, είναι εκείνη η γνώριμη μυρωδιά εξομολόγησης και οινοπνεύματος. Απλά τώρα δε πειράζει και να σου ξεφύγουν ένα - δυο δάκρυα. 



10. David Bowie "The next day" (ISO / Columbia)

The comeback to end all comebacks? Δε ξέρω, αλλά δέκα χρόνια είχε να βγάλει δίσκο, και πολλοί από εμάς φοβηθήκαμε πως τον χάνουμε. Μέχρι που εντελώς out of the blue έσκασε το βίντεο του "Where Are We Now?". Η ευαισθησία του μας διέλυσε, αλλά ο Ντέιβιντ μας παραπλάνησε ξανά - το άλμπουμ είναι ηλεκτρικό και, στο μεγαλύτερο μέρος του, δυναμικό as well. Ακούς όμως και κομμάτια σαν το "You Feel So Lonely You Could Die" και συγκινήσε διπλά. Μια φορά για τη σύνθεση, και μια δεύτερη επειδή ένας παλιός, γνώριμος φίλος επιστρέφει μετά από χρόνια και αυτό που σας ένωνε είναι ακόμα εκεί. Damn.



Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

11. Alice in Chains "The Devil Put Dinosaurs Here" (Capitol)

Είναι δυνατόν να μην το βλέπω σε καμία λίστα; Τόσο απαρατήρητο πέρασε; Ξέρετε πολλές μπάντες που να έκαναν τόσο δημιουργικό comeback μετά το θάνατο του τραγουδιστή και frontman τους; Γιατί μονάχα με αυτό των Ac/Dc μπορεί να συγκριθεί. Και οι συγκρίσεις σταματούν εδώ. Γιατί μπορεί, ανά φάσεις, οι ταχύτητες να παίρνουν λίγο τα πάνω τους, αλλά θηριώδη tracks σαν το παρακάτω βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Make no mistake, το "The Devil Put Dinosaurs Here" είναι ένας υπέροχος δίσκος., Και η κιθάρα του Cantrell ακούγεται πιο βρώμικη από ποτέ. 



12. Daft Punk "Random Access Memories" (Daft Life / Columbia)

Κατ' αρχας, πρέπει να παραδεχτείς τη γενναιότητα μιας μπάντας που αλλάζει ριζικά τον ήχο της. Νοσταλγική ήταν πάντοτε η βάση τους, αλλά από τις 8μπιτες ερωτοτροπίες των προηγούμενων άλμπουμ μέχρι την dance-floor-geek λατρεία του νέου τους άλμπουμ η απόσταση δείχνει μακρά. Κι όμως, με ένα team παραγωγών-αυθεντίων και διαολεμένη επιδεξιότητα στο vocoder, οι Γάλλοι κατόρθωσαν, με υλικά του παρελθόντος, να στήσουν ένα άλμπουμ που διακτινίζει θεαματικά την disco των 70s. Οι πιο ξύπνιοι τσίμπησαν και την ιαπωνέζικη έκδοση γι αυτό το εκπληκτικό bonus-track που Floyd-ίζει αναπάντεχα.



13. Burial "Rival Dealer EP" (Hyperdub)

Ρε άτιμε Bevan τι σου' ρθε να το βγάλεις αυτό τελευταίες μέρες του 2013; Από τότε που ο φίλος μου ο Γιώργος Πατριάρχης (τον οποίο επιβάλλεται να ακούτε στο Κανάλι 1) σε υπέδειξε, δεν έχω χάσει κυκλοφορία σου, και ούτε αυτή θα περνούσε απαρατήρητη. Παρόντα είναι τα άκρως φιλμικά landscapes των σαμπλαρίσματων σου, αλλά το Ep αυτό είναι γεμάτο μελωδικές εκπλήξεις. Να ναι οι πρόσφατες συνεργασίες σου με τους Massive Attack; Όρκο δε θα πάρω, αλλά τούτο εδώ είναι ένα μικρό αριστούργημα. Άντε να δούμε τι θα σκαρώσεις το 2014.



14. Oblivians - "Desperation" (In the Red)

Δεν είναι πιτσιρικάδες πια, αλλά ανάθεμα με αν αυτό ακούγεται! Δεκαπέντε χρόνια είχαν να βγάλουν δίσκο αυτοί οι γκαραζοβρωμιάρηδες, αλλά τέτοια επιστροφή δεν την περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της μπάντας ή του ιδιώματος. Ο δίσκος τρέχει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, η μια κομματάρα διαδέχεται την άλλη και, οκ, πόσο όμορφα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ρε γαμώτο. Α, και extra kudos για το lo-fi κλείσιμο ματιού στο φινάλε.



Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

15. Power Glove "Far Cry 3: Blood Dragon (Original Game Soundtrack)" (Ubisoft Music)

Οι ηλεκτρονικοί τελευταία το έχουν καλύτερα με τη νοσταλγία από τους αναλογικούς, σε τέτοιο βαθμό που το electro-vintage ως ύφος θα κάνει και δεύτερη φορά την εμφάνιση του σε αυτή τη λίστα. Οκ, ίσως ο Brad Fiedel, o Moroder και ο John Carpenter θα έπρεπε να τους μηνύσουν απαιτώντας πνευματικά δικαιώματα, αλλά αν έχετε ζήσει εκείνη την εποχή (τα '80s ντε!) δε μπορείτε να μη θαυμάσετε αυτή την υπέροχη ηχητική αναβίωση του cyber-punk. Δεν είναι soundtrack αυτό, είναι ερωτικό γράμμα! Α, και για το παιχνίδι δε ξέρω τι να σας πω, δεν ασχολούμαι.


16. Arctic Monkeys "AM" (Domino)

Μαλακίες θα λέμε; Ο δίσκος είναι σκέτο διαμάντι: ξεκινά από τη μακρά παράδοση των Beatles της τελευταίας περιόδου για να στήσει ένα φιλόδοξο pop ψηφιδωτό που πιάνει ολόκληρο το μουσικό χάρτη, όλο στημένο με μια εξόχως ισορροπημένη - και άκρως βρετανική - ειρωνεία. Μιλάμε για επίτευγμα που, προσωπικά, δε τους το είχα. Δώστε βάση στο απολαυστικό soul σκαρίφημα απο κάτω.



17. Crystal Stilts "Nature Noir" (Sacred Bones)

Θα μπορούσε να υπάρχει μια συχνότητα που ενώνει την psych-pop των '60s, τους Velvet Underground και όλο το post-punk από την εποχή των Joy Division μέχρι σήμερα; Οι Crystal Stilts (από το Μπρούκλιν!) όχι μόνο το επιτυγχάνουν, αλλά προσθέτουν και κάποιες βιολιστικές κομψές μαχαιριές στο όλο οικοδόμημα, υπογράφοντας ένα άλμπουμ διαφορετικό από το "In love with Oblivion", πιο απαιτητικό, αλλά και πιο "αγαπησιάρικο". 



Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

18. Julia Holter "Loud City Song" (Domino Records)

Μεγάλο ambient διαμαντάκι το περσινό Ekstasis, άλμπουμ αιθέριο και νεραϊδένιο ρε παιδί μου, αλλά διόλου κιτς και "επι τούτου". Δε περίμενα να έχει έτοιμο δίσκο τόσο γρήγορα, αλλά η ίδια φαίνεται να ξέρει πολύ καλά που πηγαίνει. Το "Loud city song" είναι ακριβώς αυτό που λέει: πολύ πιο urban σε σχέση με το Ekstasis (ακόμη και το reverb εεώ έχει άλλη χροιά!), πραγματικό επίτευγμα σε επίπεδο παραγωγής, και πιο συγκροτημένα "τραγούδια". 
Έχει όμως και τη φωνή της, που διακτινίζει τα πάντα. 


Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

19. James Blake "Overgrown" (Atlas Records)

Ταχυδακτυλουργός των samples, ο Blake απέδειξε (σε μένα τουλάχιστον) πως ένας dj μπορεί να μετεξελιχθεί σε αυθεντικό καλλιτέχνη με το Limit to your love 3-4 χρόνια πριν (άνετα το πιο μυθικό dub ever λέμε) και με το "Overgrown" κάνει ένα βήμα παραπέρα, βήμα που αποξένωσε ήδη κάποιους από τους μέχρι τώρα χειροκροτητές του. Πίσω από τις παγωμένες λούπες κρύβεται ένας κομψά αυτοσαρκαστικός σεντιμενταλισμός (μέχρι και με τη φωνή του τα βάζει - στιχουργικά - εδώ!) από έναν καλλιτέχνη που δε φοβάται να πάρει ρίσκα. Ούτε να εκτεθεί, επίσης.


20. Kvelertak "Meir" (Roadrunner)

Είχα μόλις ξεχαζέψει από το ντεμπούτο τους, και οι θεότρελλοι επέστρεψαν με ένα άλμπουμ που ξανασυνδυάζει black metal / stoner / southern rock μέσα από ένα ultra sleazy rock'n'roll πρίσμα. Σοβαρά τώρα, δε ξέρω καμία, μα καμία μπάντα που να έχει προσπαθήσει τους απλούστερους συνδυασμούς που προκύπτουν από τα παραπάνω είδη δίχως να τα κάνει κώλο. Και οι Kvelertak όχι μόνο το κατορθώνουν, αλλά μαζί με αυτό, παραδίδουν και ένα άλμπουμ όπου κανένα κομμάτι δεν ξεπερνά τα τρία και κάτι λεπτά. Αξιοζήλευτοι μπάσταρδοι.



21. Chvrches "The Bones of What You Believe" (Glassnote Records)

Λοιπόν, τούτοι εδώ οι star-σε-μια-νύχτα popsters από τη Σκωτία είναι τρεις, δυο άντρες, και μια ομορφιά που τραγουδά. Ένας εκ των δυο αντρών έχει επίσης τη συνήθεια να τραγουδάει σε κάποια tracks. Πρέπει να την κόψει. Είναι ο λόγος που το "The Bones of What You Believe", ένα power-pop άλμπουμ με γενναίες δόσεις σκοταδιού (keep in mind, we're talkin' mainstream stuff here, mkay?) που, στις κορυφές του, με έστειλε όσο ελάχιστα άλμπουμ του ιδιώματος τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια, βρίσκεται στο νούμερο 21.  Θα μου πείτε, αυτή παραμένει μια λίστα με "καλύτερα" άλμπουμ. Και κάθε power-pop άλμπουμ με κομμάτια σαν το από κάτω, έχει κερδίσει μια περίοπτη θέση στην (όχι και τόσο μικρή...) ιστορία του ιδιώματος.
'νταξει, θελω να το χορέψω αυτό.



22. Bass drum of death "Bass drum of death" (Innovative Leisure)

Όποιος νόμιζε πως οι Dead Moon ήταν lo/fi δεν έχει ακούσει τούτο εδώ το άλμπουμ - και μη σας ακούγεται "τολμηρό" αυτό που μόλις διαβάσατε, γιατί τούτοι εδώ οι κάφροι από το Μισισίπι πιάνουν το garage από τα κέρατα και το σέρνουν πάνω σε σπασμένα γυαλιά για να ακουστεί καλύτερα. I've lived to tell you that it works. Και πως τούτο εδώ το άλμπουμ γαμάει σπίτια.


23. Drowner "You're Beautiful, I Forgive You" (Saint Marie Records)

Να μωρέ, αυτό το πράγμα που σου κάθεται στο λαιμό και λες, πως μπορώ να το ανέχομαι αυτό, πόσο ξένο είναι με μένα και εκεί που ετοιμάζεσαι να εκφράσεις αυτές τις σκέψεις με μια οργισμένη κίνηση, μια δυνατή φωνή, τη βλέπεις και έχεις ξεχάσει τι ήθελες να πεις - κι εκείνη δε θα μάθει ποτέ πως τη συγχώρεσες και γιατί (ούτε και θα σε συγχωρέσει). Αυτή τη γαμοκατάσταση εξέφρασαν, με λυρική - και τσουχτερή - ακρίβεια οι Drowner που μπορεί να μην είναι τίποτα μεγάλοι παίχτες, αλλά when they plug it in, they really plug it IN. Α, παίζουν shoegaze, όμορφα νοτισμένο με reverb και ξερά, σχεδόν punk (πιθανότατα λόγω... κουλαμάρας) τύμπανα, για όσους τους ενδιαφέρουν αυτές οι λεπτομέρειες. 


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

24. Dead Rabbits "The Ticket That Exploded" (Fuzzclubrecords)

Απο το garage στα blues κι απο κει στο shoegaze. Συνήθως τέτοιοι συγκερασμοί δε λειτουργούν ιδιαίτερα, τούτοι εδώ όμως (που πήραν το όνομα τους απο μια τσαμπουκαλίδικη συμμορία τoυ 1850 - θυμόσαστε το Gangs Of New York;) το εννοούν και, ακόμα καλύτερα, το υποστηρίζουν κιόλας. Από τις πιο αναπάντεχες ανακαλύψεις: τους πρωτοάκουσα σε Σαλονικιότικο μπαράκι επί Φεστιβάλ, τον περασμένο Νοέμβριο. Ο ήχος ήταν ψιλοχάλια, τα ποτά ήταν μετρίως καθαρά, τα κεφάλια φουσκωμένα. Οι επόμενες ακροάσεις απέδειξαν πως ό,τι είναι να ακουστεί, θα ακουστεί και υπο τις χειρότερες των συνθηκών. Ακούστε τούτο δω. 


25. Pet Shop Boys "Electric" (x2)

Οι πατέρες της synth pop επέστρεψαν με retro διαθέσεις: όχι μόνο βάζουν για λίγο στην άκρη τους trance πειραματισμούς των προηγούμενων άλμπουμ, όχι μόνο ρομαντζάρουν ξανά με τις mininal πλην επικές τους κατευθύνσεις, αλλά διασκευάζουν και το "The last to die" του Bruce Springsteen. Πόσο ανυπέρβλητα μάγκες;


26. Altar of Plagues "Teethed Glory and Injury" (Candlelight)

Μόνο τα άκρα είναι καταδικασμένα να ανανεώνονται. Ό,τι είναι ακραίο μουσικά το 2010, ακούγεται ευχάριστα το 2013. Και οι σπόροι που σκόρπισαν οι Dødheimsgard πριν καιρό, βρήκαν επιτέλους έδαφος καρπερό, κι ας μην δίνουν πάντα προσοχή οι εφήμεροι πιτσιρικάδες ακροατές (το εν λόγω άλμπουμ δε θα είναι το μόνο metal-ικό στη λίστα μου, αλλά αμφιβάλλω για το αν θα τα δω σε λίστες φίλων του ιδιώματος). Οι Ιρλανδοί εκθέτουν την σκατοψυχιά τους με ένα εμπνευσμένο κρεσέντο που καθηλώνει (δυστυχώς όταν γράφω "κρεσέντο" το εννοώ: ο δίσκος αυτός ήταν και ο τελευταίος τους), αγγίζοντας το noisecore, το industrial αλλά και τη καθαρή ψυχεδέλεια (σε επίπεδο νοοτροπίας). Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ απολύτως σοβαρό. Και κακόβουλο.


27. 65daysofstatic "Wild Light" (Superball Music)

Όλο και πιο electro από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, και όχι δίχως στραβοπατήματα στη μέχρι τώρα πορεία τους (λες και αγχώθηκαν, για κάποιο λόγο, να πετάξουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη σφραγίδα του "post-rock" από πάνω τους), οι 65daysofstatic παρουσίασαν φέτος το πιο ψηφιακώς ορμώμενο άλμπουμ της καριέρας τους. Κι όμως, η χαρακτηριστική εκείνη δίνη που τόσο πολύ τους διαχώριζε από τον post συρμό είναι ακόμη παρούσα, ειδικά στο επικών διαστάσεων “Heat Death Infinity Splitter” που θα μπορούσε και να είναι μια ηλεκτρονική εκδοχή των Swans - τόσο θηριώδες! Άλμπουμ για ακούσματα, άλμπουμ στο οποίο είσαι καταδικασμένος να επιστρέφεις. Ε, το λες και αριστούργημα αυτό. 


Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

28. Wampire "Curiosity" (Polyvinyl Records)

Κάνει μπαμ πως ξεκίνησαν ως χορευτικό δίδυμο: οι ρίζες τους είναι ξεκάθαρες, όπως και η προσπάθεια τους να εμπλουτίσουν τον dance σκελετό τους με κάθε τι ψυχεδελικό και ελαφρώς καμένο. Αυτό το τελευταίο, όταν λειτουργεί μουσικά, με στέλνει με χαρακτηριστική ευκολία, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μια pop μπάντα που, ευτυχώς, δεν παίρνει τον εαυτό της και τόσο στα σοβαρά (το worst cover ever νομίζω τα λέει όλα). Επίσης, τι μυθικές μπασογραμμές είναι αυτές!


29. Kinski "Cosy moments" (Kill Rock Stars)

Μετά από μακρά απουσία οι αμερικανοί Kinski εμφανίστηκαν απολύτως διχασμένοι στο χιουμοριστικά τιτλοφορούμενο "Cosy Moments" : από τη μιά οι μετα βίας δίλεπτες punk-rock και εξόχως Hüsker-Dü-ικές εκρήξεις τους, και από την άλλη τα ψυχεδελικά (και πιο περίτεχνα) αρπίσματα τους. Στο "Down Below It's Chaos" του 2007 τα δημιουργικά παιχνίδια της μπάντας άγγιζαν ένα μεγαλύτερο εύρος του ίδιου φάσματος - εδώ τα πράγματα είναι σαφώς πιο ξεκάθαρα. Και πάλι όμως υπάρχουν υπέροχες στιγμές εδώ. Επίσης, in typical Kinski fashion, το εξώφυλλο είναι ultraκαράγαμηστερό. 


30. James Blunt "Moon Landing" (Atlantic/Custard)

Πέραν του genius των ηχοχρωμάτων του και της απόλυτης κατανόησης των pop μηχανισμών, ο James Blunt αφήνει εδώ στην άκρη τις εφετζίδικες μετριοπάθειες. Στιχουργικά δεικτικός - απέναντι στον εαυτό του - και πιο ευέλικτος ενορχηστρωτικά από κάθε άλλη φορά, ενδίδει στο γνώριμο συναισθηματισμό του όχι εκ πεποιθήσεως, αλλά εξ ανάγκης. Τραγούδια σαν το "Always hate me", με τη φοβερή εναρκτήρια synth/μπασογραμμή του, δε γράφονται κάθε μέρα. 

  

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

These New Puritans "The Light in Your Name" (album: "Field of Reeds" - Infectious Music, 2013)


The door was open
I walked in la-da-la-da
Your clothes without you in them
Your name without you with it
I am your last, I am your least
I walked in la-da-la-da

I was a grain of sand, you were the still black sea

And though they growl and spit
Don't let them pull you away
And though the waves will spin
Don't let them

Can't you see it moving like ghosts dancing
All the light in your name
Pick a colour I'll fade into
Is dreaming further or closer?
I will be waiting
This the colour I'll fade into
I want a light that's blinding
I will be waiting

When I row out the air and sea become one thing
Until I reach the mouth

And though the waves will hit
Don't let them pull you away

Can't you see it moving like ghosts dancing
All the light in your name
Pick a colour I'll fade into
Is dreaming further or closer?
I will be waiting

You had me pasted over
I'll hold you nearer still

You have led me out here
I can't lead you back again
(I have led you out here
I can't lead you back again)

(Κλείνει η χρονιά, και σιγά - σιγά φτάνει η ώρα του απολογισμού, που φέτος θα είναι προσεκτικός και εξωνυχιστικός. Δύσκολα πάντως βλέπω τούτο εδώ να πέφτει κάτω από τη πρώτη πεντάδα. Θέλω να σου γράψω κι άλλα)

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Fuzz "What's in my head" (album: "Fuzz" - In the red, 2013)


What’s in my head 
It’s where we bled 
I came I saw 
What’s In My Head 
What’s In My Head 
Through the windows 
I see it turning red 
And now we're dead 
And now we're (shhh...)
You came, you saw 
What’s In My Head 
What’s In My Head 
Through the windows 
I see it turning red 

(Ο τρελός γκαραζιέρης Ty Segall, αυτος που βγάζει 2846524578245 δίσκους το μήνα ντε, έμπλεξε με τουτους εδώ και πίσω από τα τύμπανα, κοπανά και τραγουδά σε pro-Hendrix φόρμες. Άλλος δίσκος που έσκισε φέτος)


Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Metro Decay "Kειμήλια" (album: "Υπέρβαση" - Creep Records, 1983)



Μες στο συρτάρι 
ασάλευτη ζει η σιωπή. 
Εικόνες που μένουν 
σε κόντακ χαρτί 
Φιγούρες γκροτέσκες, 
χαμένες ψυχές 

Φοβάμαι και τρέχω στην μαύρη σοφίτα 
χαμένος στα δάση του χτες. 
Φωνές που σαρκάζουν μες στο σκοτάδι 
λένε πως είμαι θνητός. 

Ρίχνω το βλέμμα 
και φτύνω καπνιά. 
Φοβάμαι την πλήξη, 
βαριέμαι που ζω. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 
ψήλος παγωμένος φρουρός. 
Αργώ να σκεφτώ και με πιάνει τρόμος. 
Αργώ και θα χάσω κοντρόλ. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 
ψήλος παγωμένος φρουρός. 
Αργώ να σκεφτώ και με πιάνει τρόμος. 
Αργώ και θα χάσω κοντρόλ. 

Θυμάμαι πως είπες 
δυο λόγια μαγικά. 
Θυμάμαι πως είχες 
δυο μάτια γυάλινα. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 
ψυχρός αγριεμένος φρουρός. 

Αργώ να το δω και με σκοτώνει 
ξανθός μουχλιασμένος εχθρός. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 
ψυχρός αγριεμένος φρουρός. 
Αργώ να το δω και με σκοτώνει 
ξανθός ματωμένος εχθρός.


(Δεν έχω ιδέα τι θα είχαν καταφέρει οι Metro Decay αν δεν είχαν γεννηθεί σ'αυτόν εδώ τον καταραμένο τόπο. Άφησαν πίσω τους όμως ένα άλμπουμ, και μυθικά κομμάτα σαν τούτο εδώ. Μέτριος ο ήχος, μη ξεχνάτε πως τότε μόνο μπουζουκάδες μπαινόβγαιναν στα στούντιο με ελάχιστες εξαιρέσεις (οπότε που να βρεθεί παραγωγός γι'αυτο που έπαιζαν οι Metro Decay), αλλά και πάλι, η αξία της σύνθεσης φτάνει στον ακροατή δίχως κανένα πρόβλημα. Εντυπωσιακό, ε;)

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Kinski "A little ticker tape never hurt anybody" (album: "Cosy moments" - Kill Rock Stars, 2013)


Είχαν περάσει 6 χρόνια από το υπέροχο "Down below it's Chaos" και είχα πάψει να τους παρακολουθώ είναι η αλήθεια. Μόλις πριν λίγες μέρες "έπιασα" πως κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ. Που στροφάρει αδιάκοπα από το θορυβώδες garage σε στιγμές ταξιδιάρικες και μελαγχολικές σαν και τούτη εδώ. Πολυκοσμία στα κορυφαία της χρονιάς φέτος, Διάολε.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

The Gathering - "Shrink" (album: "Nighttime Birds" - Century Media, 2005)


To feel this great urge 
to hold and embrace you 
I slowly dry out 

I shrink and shrink 
until I'm gone 
nothing to make out of me 
oh what the Hell went wrong 

my Heart gets pulled out 
into your direction 
it's no use 
you have forsaken me

(Je ne pourrais te dire ce que je n'sais pas)

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Teeth of the Sea "Dreadnought" (album: "Orphaned by the Ocean" - Rocket Recordings, 2009)



To give life you must take life,
and as our grief falls flat and hollow
upon the billion-blooded sea
I pass upon serious inward-breaking shoals
rimmed with white-legged, white-bellied
rotting creatures lengthily dead and rioting 
against surrounding scenes. 

Dear child, I only did to you what the sparrow 
did to you; I am old when it is fashionable to be young; 
I cry when it is fashionable to laugh. I hated you 
when it would have taken less courage
to love.

(Φυσικά και είναι instrumental το κομμάτι, αλλά έτσι αυθαίρετα
είπα να προσθέσω ένα ποίημα του Bukowski. Η μπάντα έβγαλε
νέο δίσκο μέσα στο 2013, και είναι ένα από τα διαμάντια της
χρονιάς, έστω κι αν δεν το βλέπω να μπαίνει στις πρώτες θέσεις
της λίστας που στήνω σιγά - σιγά. Ναι, τον Δεκέμβριο θα επαναλάβω
το μεγαλειώδες task του 2009. Θα έχω κέφια μάλλον. Μπορεί και το αντίθετο)

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Peter Bjärgö - Apathy (album: "The Architecture Of Melancholy" - Cyclic Law, 2011)


You are the faceless angel, 
that follows my every move, 
just to make sure, I'll be happy, 
and make me stay on the path 
to my own doom. 

I've tried to make you go away, 
I've tried to fight back, 
But nothing seems to wear you down, 
nothing will make you crack. 
You're not happy until you've 
coloured my mind and soul, 

agonizing bottomless black.

("...κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.")

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Yamantaka "One" - (album: "UZU" - Suicide Squeeze / Paper Bag, 2013)


Κι εκεί που έχεις φτιάξει μια χαρά το πλάνο σου για τα καλύτερα του 2013, οι Yamantaka βγάζουν νέο δίσκο. Σορι, στίχους δεν έχω, και δεν μπορώ να τους βγάλω. Big deal. Ακούστε τη ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Type O Negative - "I can't lose you" (album: "Bloody Kisses" - Roadrunner Records, 1993)



Νo I can't lose you 
No I can't lose you 
No I can't lose you 

No I can't lose you 
Oh Lord, Lord, Lord 

No I can't lose you 
No I can't lose you 
No I can't lose you 

No I can't lose you 
Oh Lord, Lord, Lord 

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Jon Hopkins - Immunity (album "Immunity" - Domino Records, 2013)


Κι εκεί που μπαίνεις σε Λονδρέζικο δισκάδικο και ακούς διάφορα, σκαλώνεις με κάτι, πας σα δωδεκάχρονος στο αφεντικό και του λες, "με συγχωρείς, τι ακούμε;". Σου λέει "αυτό". Το παίρνεις και φεύγεις. Δίσκος της χρονιάς; 

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

The Dears - "No Hope Before Destruction" (album: "Protest EP" - MapleMusic Recordings, 2002)


No hope. 
No love. 
No trust. 
No fun. 
No peace. 
No mirth. 
No calm... 

Before... 

No right! 
No help! 
No truth! 
No worth! 
No light! 
No end! 
No hope... 

Before... 

Destruction.

(Αν έχουμε ακόμη μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ' αυτούς που δεν έχουν καμιά)

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

The Beatles - "For no one" (album: "Revolver" - EMI, 1966)


You day breaks, your mind aches
You find that all her words
Of kindness linger on
When she no longer needs you


She wakes up, she makes up
She takes her time and doesn't
Feel she has to hurry
She no longer needs you


And in her eyes, you see nothing
No sign of love behind the tears
Cried for no one
A love that should have lasted years


You want her, you need her
And yet you don't believe her
When she says her love is dead
You think she needs you


And in her eyes, you see nothing
No sign of love behind the tears
Cried for no one
A love that should have lasted years


You stay home, she goes out
She says that long ago she knew someone
But now he's gone
She doesn't need him


Your day breaks, your mind aches
There will be times when all the things
She said will fill your head
You won't forget her


And in her eyes, you see nothing
No sign of love behind the tears
Cried for no one
A love that should have lasted years



Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

The Who - "Love, Reign o'er Me" (album: "Quadrophenia" - MCA, 1973)


Only love 
can make it rain 
The way the beach 
is kissed by the sea 

Only love 
can make it rain 
Like the sweat of lovers 
layin' in the fields 

Love, reign o'er me 
Love, reign o'er me 
Rain on me, 
rain on me 

Only love can bring the rain 
That makes you yearn to the sky 
Only love can bring the rain 
That falls like tears from on high 

Love, reign o'er me 
Rain on me, rain on me 
Love, reign o'er me 
Rain on me, rain on me 

On the dry and dusty road 
The nights we spend apart alone 
I need to get back home to cool, cool rain 

I can't sleep, and I lay, and I think
The night is hot and black as ink 
Oh God, I need a drink of cool, cool rain 

Love, reign o'er me 
Reign o'er me, o'er me, o'er me 
Love, reign o'er me, o'er me 

Love

(Αλήθεια είναι αυτό που απομένει όταν δεν έχεις κάτι άλλο να πιστέψεις)

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

The Factory - "Path Through The Forest" (album: "Path Through The Forest", Guerssen, 2008)


2008 λέει η κυκλοφορία αλλά τούτο εδώ ηχογραφήθηκε το 1968 από μια μπάντα που είχε, όπως θα ακούσετε, προοπτικές - αλλά δυστυχώς, καθόλου μέλλον. Κάτι οι δισκογραφικές που τους ψιλοέγραψαν, κάτι ο οργασμός κυκλοφοριών του είδους που, το '68 που βγήκε το single, κυκλοφορούσαν με το πεντόκιλο, ε, χάθηκαν μέσα στην όλη βαβούρα. Το βινύλιο δεν έχει στίχους μέσα, και στο net δεν τους βρήκα. Ε, και πάλι όμως...

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Purity Ring - "Lofticries" (album: "Shrine" - 4AD & Last Gang Records, 2012)


Bring, bring the thunder 
and the loud, loud rain 
Lead our woes asunder 
'neath the proud, proud veins 

Of traits that bleed the gunmen 
of our pumping, earthly hearts 
Ween our joys in plunder 
Feel our shining teeth 
Bet our hold on happiness 

Bead-weighted tests with lofticries 
Lofticries with trembling thighs 
Weepy chests with weepy sighs 
Weepy skin with trembling thighs 

You must be hovering over yourself 
watching us trip on each other's sides 
Dear brother, collect all the liquids off of the floor 
Use your oily fingers 
Make a paste, let it form 

Let it seep through your sockets and earholes 
into your precious, fractured skull 
Let it seep, let it keep you from us 
Patiently heal you 
Patiently unreel you 

Bead-weighted tests with lofticries 
Lofticries with trembling thighs 
Weepy chests with weepy sighs 
Weepy skin with trembling thighs 

You must be hovering over yourself 
watching us trip on each other's sides 
Dear brother, collect all the liquids off of the floor 
Use your oily fingers 
Pick up paste, let it form 

Lofticries 

Bead-weighted tests with lofticries 
Lofticries with trembling thighs 
Weepy chests with weepy sighs 
Weepy skin with trembling thighs 

Lofticries 


You must be hovering over yourself 
watching us trip on each other's sides 


(Tears on the dance floor 
στις πιο ευαίσθητες γωνιές 
της απαστράπτουσας pop)

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

DIIV - "Doused" (album: "Oshin" - Captured Tracks, 2012)



Never had you run so far 
but you really gotta get away 
you know it in the nighttime 
running to it. 

Caught a rising star 
but then you let it drop into the ocean 
now the water's running through it. 

Now you've gone so far 
you really had to get away 
you knew it in your lifetime 
running to it. 

Acting like you've come so far 
the bed you made yourself and this house and me 
are all falling apart. 

Never thought you'd go so far 
but you're really gone and it's been so long 
I never really think about it. 

You made a beating heart 
Whatever, now that amber light has faded 
and it's yours to commit to it. 

Act like it stops and starts 
a gesture here and there 
for me is one thing 
but I felt it every time you blew it 

Now you've gone too far 
your urge to runaway is back 
and we all know. 

(Από τα καλύτερα αλμπουμ που άκουσα το 2012
Καλή χρονιά, έστω και καθυστερημένα)