Μες στο συρτάρι
ασάλευτη ζει η σιωπή.
Εικόνες που μένουν
σε κόντακ χαρτί
Φιγούρες γκροτέσκες,
χαμένες ψυχές
Φοβάμαι και τρέχω στην μαύρη σοφίτα
χαμένος στα δάση του χτες.
Φωνές που σαρκάζουν μες στο σκοτάδι
λένε πως είμαι θνητός.
Ρίχνω το βλέμμα
και φτύνω καπνιά.
Φοβάμαι την πλήξη,
βαριέμαι που ζω.
Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως
ψήλος παγωμένος φρουρός.
Αργώ να σκεφτώ και με πιάνει τρόμος.
Αργώ και θα χάσω κοντρόλ.
Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως
ψήλος παγωμένος φρουρός.
Αργώ να σκεφτώ και με πιάνει τρόμος.
Αργώ και θα χάσω κοντρόλ.
Θυμάμαι πως είπες
δυο λόγια μαγικά.
Θυμάμαι πως είχες
δυο μάτια γυάλινα.
Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως
ψυχρός αγριεμένος φρουρός.
Αργώ να το δω και με σκοτώνει
ξανθός μουχλιασμένος εχθρός.
Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως
ψυχρός αγριεμένος φρουρός.
Αργώ να το δω και με σκοτώνει
ξανθός ματωμένος εχθρός.
(Δεν έχω ιδέα τι θα είχαν καταφέρει οι Metro Decay αν δεν είχαν γεννηθεί σ'αυτόν εδώ τον καταραμένο τόπο. Άφησαν πίσω τους όμως ένα άλμπουμ, και μυθικά κομμάτα σαν τούτο εδώ. Μέτριος ο ήχος, μη ξεχνάτε πως τότε μόνο μπουζουκάδες μπαινόβγαιναν στα στούντιο με ελάχιστες εξαιρέσεις (οπότε που να βρεθεί παραγωγός γι'αυτο που έπαιζαν οι Metro Decay), αλλά και πάλι, η αξία της σύνθεσης φτάνει στον ακροατή δίχως κανένα πρόβλημα. Εντυπωσιακό, ε;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου