Το πρώτο άλμπουμ δεν το ξεπερνούν, αλλά αυτό εδώ το βαλτωμένο τοπίο "ανοιχτών" samples, παραμορφωμένων ρυθμών και shoegazing εγχόρδων βρίσκει το δρόμο του. Είναι ένας δίσκος που άκουσα πρώτη φορά πριν από αρκετούς μήνες, δίχως να εντυπωσιαστώ, και στη συνέχεια ολοένα και επέστρεφα σ' αυτόν. Και, ξέρετε, αυτός είναι ο καλύτερος δείκτης, μέσα στο χρόνο, για το βάθος ενός ηχητικού αποτυπώματος μέσα μας. Δεν ξέρω, ίσως για όλα να φταίει το φάντασμα του Ian Curtis που πλανιέται σε τραγούδια όπως το "Dan And Tim, Reunited By Fate". Ίσως να φταίνε και όλα αυτά τα layers από παράφωνα synths βουτηγμένα στο reverb και το fuzz (που θυμίζουν έντονα τους υπερθεούς Belong). Εδώ οι συχνότητες και τα samples ενώνονται με κιθάρες που κλαίνε. Διαφυγή καμιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου